دهـکــده ادبـیــات پـاســارگــاد
به وبلاگ خودتون خوش آمدید امیدوارم لحظات خوبی را سپری کنید
ﺩﯾﺮ ﮔﺎﮬﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﮭﺎﯾﯽ ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﻟﺐ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻟﯿﮏ ﭘﺎﮬﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﻗﯿﺮ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ. ﺭﺧﻨﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ: ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﮭﻢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ. ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﻟﻐﺰﺩ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﻘﺶ ﻭﮬﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺑﻨﺪﯼ ﺭﺳﺘﻪ. ﻧﻔﺲ ﺁﺩﻡ ﮬﺎ ﺳﺮ ﺑﺴﺮ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﮬﻮﺍ ﮬﺮ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺳﺖ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﻭ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ. ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮬﺮ ﭼﻪ ﺗﻼﺵ ، ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ. ﻧﻘﺶ ﮬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ، ﺷﺐ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ﺍﻧﺪﻭﺩ. ﻃﺮﺡ ﮬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺯﺩﻭﺩ. ﺩﯾﺮ ﮔﺎﮬﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﮬﻤﻪ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﻟﺐ ﺍﺳﺖ. ﺟﻨﺒﺸﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ: ﺩﺳﺖ ﮬﺎ ، ﭘﺎﮬﺎ ﺩﺭ ﻗﯿﺮ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ


تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺷﺐ ﺳﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﻣﻦ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ. ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﺧﺴﺘﻪ. ﺗﯿﺮﮔﯽ ﮬﺴﺖ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻣﺮﺩﻩ. ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ، ﺗﻨﮭﺎ، ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻋﺒﻮﺭ: ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺯ ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﮬﺎ. ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮔﺬﺷﺖ ، ﻏﻤﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﻏﻢ ﮬﺎ. ﻓﮑﺮ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻗﺼﻪ ﮬﺎ ﺳﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﭘﻨﮭﺎﻧﯽ. ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺻﺒﺮ ، ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ: ﮬﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ: ﻭﺍﯼ ، ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ! ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﻡ؟ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﯾﺰﻡ؟ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﻭﯾﺰﻡ؟ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ. ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮬﻢ ﻏﻢ ﮬﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ، ﻏﻢ ﻣﻦ ، ﻟﯿﮏ، ﻏﻤﯽ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ.


تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺳﺮﺥ ﻏﺮﻭﺏ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮓ. ﮐﻮﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﻣﯽ ﺧﺮﻭﺷﺪ ﺭﻭﺩ. ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺷﺖ ﺧﺮﻣﻨﯽ ﺭﻧﮓ ﮐﺒﻮﺩ. ﺳﺎﯾﻪ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ. ﺳﻨﮓ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ. ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ. ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﻘﺶ ﺍﻧﺪﻭﻩ. ﮏﯾ ﯽﭘ ﺟﻐﺪ ﺑﺮ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﮬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻻﺷﺨﻮﺭﮬﺎ، ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﺍﺯ ﮬﻮﺍ، ﺗﮏ ﺗﮏ ، ﺁﯾﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩ: ﻻﺷﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﮐﻨﺪﻩ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺯ ﺟﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ، ﺯﯾﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻭ ﮔﻮﺩ ﮐﺒﻮﺩ. ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ. ﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﺁﺭﺍﻡ. ﻗﺼﻪ ﺭﻧﮕﯽ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ. ﺷﺎﺧﻪ ﮬﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻨﮓ ﮬﺎ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺩ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ. ﺟﻐﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻏﻢ ﺑﯿﺎﻭﯾﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻏﺮﻭﺏ. ﻣﯽ ﺗﺮﺍﻭﺩ ﺯ ﻟﺒﻢ ﻗﺼﻪ ﺳﺮﺩ: ﺩﻟﻢ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ.


تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﺯ ﺧﻠﻮﺗﮕﺎﻩ ﻣﻦ. ﮐﺲ ﺧﺒﺮﯽﮐﯾﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ؟ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺨﻦ. ﯽﮐﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﻡ ؟ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺳﺤﺮ. ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻓﮑﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺏ، ﻟﯿﮏ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ. ﺑﺮ ﺗﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﮬﺎ ﻃﺮﺡ ﺷﮑﺴﺖ. ﮐﺲ ﺩﮔﺮ ﺭﻧﮕﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻧﺪﯾﺪ. ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺪﻭﺯﺩ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺍﻣﯿﺪ. ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﮭﺎﺩﻡ ﭘﺎﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﯼ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﮕﺴﺴﺘﻪ ﺍﻡ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ، ﻟﯿﮏ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ. ﺗﯿﺮﮔﯽ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﮬﺎ: ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺷﮭﺮ ﻣﻦ. ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﮬﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺧﻠﻮﺗﻢ. ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺨﻦ.


تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ، ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﺍﺥ! ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻪ ﮔﯿﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺖ. ﻏﯿﺮ ﺁﻭﺍﯼ ﻏﺮﺍﺑﺎﻥ ، ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﮬﺮ ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﯼ ﺭﺧﺖ. ﺩﺭ ﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﻟﺮﺯﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﯿﺎﻩ: ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﺩ ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺁﺩﻣﯽ ﮬﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﯾﺪ ﺭﺍﻩ. ﺗﻨﺶ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﮐﺎﺭ. ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻏﺒﺎﺭ. ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺵ ﺧﺸﮏ ﮔﻠﻮ. ﭘﺎﯼ ﻋﺮﯾﺎﻧﺶ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺯ ﺧﺎﺭ. ﮬﺮ ﻗﺪﻡ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﺩ ، ﭘﺎﯼ ﺍﻓﻖ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﯿﻨﺪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺁﺏ. ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺭﺍﻩ ﭼﻮ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺧﻮﺍﺏ.


تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺐ ﻭﺯ ﭘﺲ ﺩﻭﺩﺵ ﻃﺮﺣﯽ ﺍﺯ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﮬﺎﯼ ﺩﻭﺭ. ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺁﯾﺪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺧﺸﮏ: ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﻮﺭ. ﺩﯾﺮﮔﺎﮬﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺟﺎﻗﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﭼﺮﺍﻏﻢ ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ. ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﮬﯽ ﺑﺮﺩ. ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺁﻣﺪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺩﺭ، ﺩﺭ ﺳﯿﺎﮬﯽ ﺁﺗﺸﯽ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ. ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﮬﯽ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺳﻮﺧﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﻓﺴﻮﻥ ﺷﺐ، ﻟﯿﮏ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺯ ﺭﻭﺯﻥ ﮬﺎﯼ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺧﻮﺵ: ﺁﺗﺸﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺐ.


تاریخ: پنج شنبه 2 شهريور 1391برچسب:,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب

صفحه قبل 1 صفحه بعد